Πώς ένας άστεγος Λιβανέζος λαντζέρης κατάφερε να βραβευτεί με αστέρι Michelin

Η ιστορία του Geaam είναι από αυτές που γίνονται ταινία. Γεννήθηκε από Λιβανέζους γονείς στη Λιβερία της δυτικής Αφρικής και μέχρι να καταλήξουν ξανά στη Βηρυτό, πέρασαν από πολλές εμπόλεμες ζώνες. Σήμερα είναι 43 ετών και δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο οδηγός Michelin θα ενδιαφερόταν ποτέ για κάποιον αυτοδίδακτο σεφ που στα 19 του κοιμόταν στο δρόμο και έπλενε πιάτα σε εστιατόρια.

“Πίστευα ότι ο οδηγός βράβευε μόνο σεφ ακριβών ξενοδοχείων ή εκείνους που έχουν μαθητεύσει δίπλα σε σπουδαίους σεφ”  ήταν η φράση που είπε στους δημοσιογράφους όταν έμαθε τα νέα.

Όταν ήταν μικρός, αντί να παρακολουθεί κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση, περνούσε τις ώρες του βλέποντας συνταγές μαγειρικής. Αργότερα στη στρατιωτική του θητεία στο Λίβανο, άρχισε να μαγειρεύει δοκιμάζοντας όλα αυτά που είχε μάθει με αποτέλεσμα να γίνει ο προσωπικός σεφ του Συνταγματάρχη. Στο Παρίσι τα πράγματα ξεκίνησαν εντελώς διαφορετικά, του δόθηκε όμως η ευκαιρία να αποδείξει τις δυνατότητές του όταν ο μάγειρας στο εστιατόριο όπου ο ίδιος εργαζόταν ως λαντζέρης έκοψε το χέρι του με ένα μαχαίρι και πήγε εσπευσμένα στο νοσοκομείο.

«Τα πρωινά εργαζόμουν σε οικοδομές και τα βράδια παρέδιδα πίτσες και έπλενα πιάτα. Ένα βράδυ ο μάγειρας έκοψε το χέρι του. Κανείς δεν με ρώτησε αν μπορώ να βοηθήσω, απλώς πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Υπήρχαν 14 τραπέζια που έπρεπε να φροντίσω. Ετοίμασα το φαγητό για όλους τους πελάτες και στο τέλος της βραδιάς ήταν όλοι ξετρελαμένοι. Ο ιδιοκτήτης τα έχασε».

Ο λόγος που ο Geaam μαγειρεύει, όπως λέει, είναι για να κάνει τον κόσμο χαρούμενο. Αυτή τη χαρά τη μετέδωσε και στους κριτικούς γαστρονομίας όταν ο οδηγός Gault Millau άρχισε να παραληρεί με ένα πολύ ιδιαίτερο πιάτο του: “Γαρίδες με σέσκουλο και σος στο χρώμα της μαύρης σοκολάτας πασπαλισμένη με βιετναμέζικο κάρδαμο”. Γιαμ! Και η φήμη του δεν σταμάτησε εκεί. Ο συγγραφέας του βιβλίου “Hungry for Paris”, Alexander Lobrano, ήταν ακόμη πιο ενθουσιώδης μαζί του: «Αυτός ο ευγενικός, πανούργος, αυτοδίδακτος σεφ είναι ένα από τα “σιγανά ποταμάκια” της γαστρονομίας  και σίγουρα τον περιμένει ένα λαμπρό μέλλον. Έχει την ικανότητα να προσθέτει τα πιο τρυφερά “μπουμπούκια” στο προσωπικό του στυλ που βασίζεται σε γαλλικά στοιχεία αλλά με ιδιαίτερες αναφορές σε έναν χαμένο κόσμο ενός μικρού αγοριού που μεγάλωσε στην τροπική ζώνη της Αφρικής» έγραψε ποιητικά.  

Πέρα από τα εύσημα, οι αναφορές στις Λιβανέζικες ρίζες του γίνονται όντως αντιληπτές στα πιάτα του. Ένα από τα αγαπημένα του πιάτα αυτή την περίοδο είναι το: “Εσκαλόπ από φουά γκρα γλασαρισμένο με μελάσα ροδιού και σερβιρισμένο με τάρτα από παντζάρι και ρόδι”. Όταν ήταν μικρός έτρωγε πολλά ρόδια, έφτιαχνε χυμό και δοκίμαζε να τα απολαύσει με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Κάπως έτσι προέκυψε αυτή η Λιβανέζικη νότα σε κάτι τόσο γαλλικό όπως είναι το φουά γκρα.

Από τη στιγμή που ο Alan κέρδισε το αστέρι του, το τηλέφωνο στο εστιατόριο δεν έχει σταματήσει να χτυπάει (λογικό) και η μικρή, σφιχτή ομάδα από υπερ-ταλαντούχους σεφ (των οποίων τα βιογραφικά είναι πολύ πιο εντυπωσιακά από το δικό του όπως παραδέχεται) πετάει, αφού όλοι νιώθουν ότι όντως κάτι πολύ σημαντικό έχει συμβεί στη ζωή τους. «Όλοι μπορούν να κρίνουν αρνητικά ή θετικά τον οδηγό Michelin αλλά η αλήθεια είναι ότι ένα αστέρι χαρίζει τεράστια φήμη σε ένα εστιατόριο» παραδέχεται ο ίδιος και ποιος μπορεί να το αρνηθεί; Μετά την ανακοίνωση της βράβευσης, το εστιατόριο δέχθηκε κρατήσεις για πολλές εβδομάδες μπροστά.

Ο Alan Geaam ως αυτοδημιούργητος αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα παραδείγματα προσωπικής ανέλιξης. Αν και πλέον πολύ επιτυχημένος, δεν ξεχνά να δηλώνει ότι χρωστά την επιτυχία αυτή στους γονείς του, που ενώ έχασαν τα πάντα στη Λιβερία δεν το έβαλαν κάτω και ακόμη και μετά τον εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο συνέχιζαν να προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, δίνοντάς του έτσι ένα μεγάλο μάθημα. Ένα από τα πολλά που του δίδαξαν, αφού ο πατέρας του ήταν εκείνος που του έδειξε τα βασικά μιας επιχείρησης μιας και διέθετε παντοπωλείο όταν ο Alan ήταν 10 χρονών και η μητέρα του ήταν εκείνη που του μετέδωσε την αγάπη της για τους ανθρώπους και τη μαγειρική. Θέλουμε να γνωρίσουμε τον Alan, δεν θα το κρύψουμε.

Πάντα (έτρωγα),
Αντιγόνη