Η μαγειρίτσα μιας ξενιτεμένης

Όσοι έχουν ζήσει ή ζουν στο εξωτερικό, θα με καταλάβουν. Οι υπόλοιποι ίσως απλώς γελάσουν με την περιπέτεια που βίωσα για να ετοιμάσω πριν από χρόνια ένα παραδοσιακό ελληνικό τραπέζι, μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο φοιτητές από διάφορα σημεία του πλανήτη. Δεν πειράζει, αφού τα έβγαλα πέρα με τον Βρετανό χασάπη, αντέχω τα πάντα. Το να βρίσκεσαι μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους τις ημέρες των εορτών είναι έτσι κι αλλιώς μια υπόθεση αρκετά σπαρακτική. Νοσταλγείς τη μαγειρίτσα της μάνας, τα κόκκινα αυγά της γιαγιάς με τα κιτς αυτοκόλλητα, το τσουρέκι από το φούρνο στη γωνία (που η μυρωδιά του σπάει τη μύτη σου κάθε πρωί) και φυσικά το ψήσιμο του αρνιού συνοδεία μεθυσμένων κακόφωνων συγγενών. Για να μην το ρίξεις στα δακρύβρεχτα τηλεφωνήματα (ή βιντεοκλήσεις πλέον), σκέφτεσαι να ετοιμάσεις το τραπέζι μόνος σου στην ξενιτιά.

Αρκετά χρόνια πριν, αυτή η φαεινή ιδέα καρφώθηκε στο δικό μου κεφάλι, χωρίς όμως να γνωρίζω πώς φτιάχνεται η μαγειρίτσα. Μικρή η δυσκολία αφού η μητέρα ενημέρωσε με (ελάχιστα δακρύβρεχτο) τηλεφώνημα και έτσι κι αλλιώς είχα τη φήμη της καλής μαγείρισσας που τα “πιάνει εύκολα”. Όταν φτάσαμε στο σημείο της συκωταριάς, έγινε το πρώτο κακό. Πώς θα ζητούσα συκωταριά και εντόσθια από τον Βρετανό κρεοπώλη θεέ μου;

Με αυτή τη σκέψη κίνησα για τον χασάπη στην υπαίθρια αγορά (κοινώς λαϊκή) της μικρής κωμόπολης στη βόρεια Αγγλία. “Yes, hello, I would like the intestines, the inwards τέλος πάντων and the liver from a lamb please” είπα αεράτη στον γλυκούλη τύπο με τα ροζ μαγουλάκια. Είναι πολύ πιθανό η έκφραση του προσώπου του εκείνη τη στιγμή να ήταν η πιο απαθής έκφραση που έχει υπάρξει στην ιστορία της απαθούς έκφρασης παγκοσμίως. Πέρασαν λίγα λεπτά απόλυτου κενού, ο χρόνος -είμαι απολύτως σίγουρη ότι- είχε σταματήσει, τα σύννεφα έτρεχαν γοργά στον ουρανό σαν σε time lapse και ορκίζομαι ότι νύχτωσε πιο γρήγορα απ’ ότι συνήθως. “Πες του κάτι, οτιδήποτε θα σπάσει την αμηχανία, μίλα, μίλαααα” φώναζε η σκέψη στο κεφάλι μου αλλά τίποτα. Κάποια στιγμή που πλέον πίστεψα ότι είτε θα φιληθούμε με τον άνθρωπο για να σπάσουμε την ένταση ή θα φύγω με το κεφάλι χαμηλά, πήρα βαθιά ανάσα και τόλμησα ξανά: “Ok, listen, I’m Greek and I need to cook a traditional recipe. Can you at least give me the liver of the lamb please”? Ορκίζομαι ότι αν του είχα πει ότι έχω πάρει κάτι ιδέες από τη “Σιωπή των Αμνών” για μαγειρική, πάλι με τον ίδιο τρόπο θα με κοιτούσε. Τελικά έφυγα με ένα μοσχαρίσιο συκώτι, ένα αρνίσιο μπούτι και το κεφάλι χαμηλά (δεν το απέφυγα).