Αντιμετωπίζοντας ψύχραιμα τον Σωτήρη Κοντιζά με 9 λόγους που με κάνουν να τον ξεχωρίζω.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
- Words: Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά
Τα θυμάμαι όλα. Όπως συμβαίνει πάντα με έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Ήταν ένα Κυριακάτικο μεσημέρι του Γενάρη, κρύο και βροχερό. Το έτος: 2016. Το μέρος: το εστιατόριο NOLAN στο Σύνταγμα όπου μαγειρεύει ο chef και κριτής του MasterChef, Σωτήρης Κοντιζάς. Μια μεγάλη παρέα που επέμενε να πάμε εκεί κι εγώ που δεν είχα ιδέα τι με περίμενε. Όταν όλοι είπαν να δοκιμάσουμε τα “καμμένα λάχανα” τους κοίταξα σαν ηλίθια. “Είστε σοβαροί; Καμμένα λάχανα ήρθαμε να φάμε;” ήταν, προφανώς, η αντίδρασή μου. Μέχρι που τα δοκίμασα. Και είδα φωτεινές κουκκίδες ευτυχίας να πετούν μπροστά στα μάτια μου. Κάθε πιάτο που ακολούθησε ήταν και μία οργασμική εμπειρία. Και να πως δημιουργούνται οι σπουδαίες στιγμές στη ζωή κάποιου. Όταν προς το τέλος της χρονιάς το Star έψαχνε τους νέους κριτές του Master Chef, μια πολύ καλή μου φίλη και πρώην συνάδελφος είχε πάθει ακριβώς ό,τι και εγώ όταν δοκίμασε τα πιάτα του Σωτήρη στο NOLAN και σκέφτηκε να τον προτείνει στην παραγωγή. Τα υπόλοιπα είναι απλώς ιστορία η οποία γράφεται ακόμη με τον πιο γευστικό τρόπο. Από αυτές που κάποιος τις κάνει λαμπρές με “το σπαθί του”.
Σε μία Ελλάδα που έχει γεμίσει με σεφ που ενδιαφέρονται μόνο για τους followers τους στο ίνσταγκραμ και το χρήμα από χορηγούς, βαριούνται να πρωτοτυπήσουν και ενώ πληρώνονται από διαφημιστικούς πελάτες για νέες συνταγές εκείνοι καμουφλάρουν παλιότερες για να παρουσιάσουν γρήγορα και αβίαστα μια ξεπέτα αλλά και σεφ τόσο ανταγωνιστικούς, αγενείς και ανασφαλείς σε σημείο να μην αφήνουν μέλη της ομάδας τους να πουν ούτε “γεια” σε άλλους σεφ, ο Σωτήρης Κοντιζάς σίγουρα ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία του, την αφοσίωσή στο έργο του, την αγάπη του προς την ομάδα του και το δημιουργικό του ταλέντο. Και αυτοί είναι κάποιοι μόνο από τους λόγους που έκανε τη διαφορά αλλά και όλους τους άλλους να τον ζηλεύουν.
9 Reasons Why
Ο αέρας της σιγουριάς που πολλές φορές αγγίζει την αλαζονεία και ξυπνάει σε όσους βρίσκονται απέναντί του το: “θα σου δείξω εγώ, θα σε λυγίσω”. Συνήθως βέβαια λυγίζει μόνος του γιατί κάπου στο βάθος κρύβεται μια τρυφερή καρδιά και εκεί γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Είναι η στιγμή που ο Σωτήρης χαμογελάει, εξηγεί και μιλάει γλυκά και ήρεμα. Και έτσι ξεκινά η συγκίνηση στο πλατό (και τα δάκρυα ενίοτε).
Ο τρόπος που αντιμετωπίζει την ομάδα του στο εστιατόριο. Δεν τους χαϊδεύει αλλά δεν τους κατατροπώνει κιόλας. Στη μπριγκάντα του, είναι όλοι παιδιά του. Τους μαθαίνει τα μυστικά χωρίς αίσθημα ανταγωνισμού και χωρίς κρυμμένα κόμπλεξ (έτσι μου έχουν πει, σας το μεταφέρω).
Το εξωτικό του στοιχείο. Γενικά. Από την Ιαπωνική καταγωγή του, την ηρεμία στο βλέμμα του και την ευγένεια στους τρόπους του έως και τα παιχνίδια με διαφορετικά υλικά στα πιάτα του.
Η φιλοσοφία του: «Για να μπορείς να δώσεις χαρά πρέπει να είσαι ο ίδιος χαρούμενος. Διαφορετικά δεν θα “προσφέρεις”, θα το βλέπεις πάντα σαν θυσία και στο μέλλον θα ζητάς τα ρέστα από τον άνθρωπο που δεν σου “ανταπέδωσε” αυτό που περίμενες» έχει δηλώσει και μακάρι όλοι να αντιμετώπιζαν με τον ίδιο τρόπο τη ζωή και τη δουλειά τους.
Ειλικρινείς ατάκες που κάνουν τους διαγωνιζόμενους στο Master Chef να σαστίζουν. Από το “Θα ήθελα να φάω χωρίς οδηγίες” και το “Θα μας τρελάνεις. Φάε αυτό. Μουδιάζει όλο το στόμα. Παρακαλώ εξήγησε. Το δοκίμασες; Και σου άρεσε;”, μέχρι το “Αυτό δεν είναι τίποτα. Είναι στα όρια του προσβλητικού να το σερβίρεις” έχουν πέσει πολλοί να κλάψουν στον πάγκο της κουζίνας της εκπομπής. Γιατί πολλές φορές χρειαζόμαστε μια στιβαρή και απόλυτη άποψη από κάποιον με περισσότερη πείρα και γνώσεις, μήπως και “ξυπνήσουμε”.
Γύρισε την πλάτη του στους “καρχαρίες” για να ακολουθήσει το όνειρό του. Εργαζόταν σε τράπεζα αλλά τα παράτησε όλα για να ακολουθήσει το όνειρό του και να αφήσει τη δημιουργικότητά του να ταξιδέψει. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που ζηλεύουν, ας το παραδεχτούμε.
Ο τρόπος που κάνει τον ουρανίσκο μου να φτερουγίζει. Δεν είμαι food blogger, ούτε κριτικός γεύσης αλλά δώξα τω θεώ, όπως όλοι μπορείτε να δείτε, έχω φάει πολύ και καλά στα 45 χρόνια της ζωής μου. Αυτό που αισθάνθηκα όταν δοκίμασα για πρώτη φορά τα πιάτα του στο Nolan, είχα πολλά χρόνια να το αισθανθώ. Αν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, ήταν ένας χορός διαφορετικών γεύσεων σε κάθε σημείο της στοματικής μου κοιλότητας. Κάθε πιάτο έκρυβε πολλά στοιχεία, καθόλου μπλεγμένα μεταξύ τους αλλά δουλεμένα έτσι ώστε σε κάθε μπουκιά να διακρίνεται το καθένα ξεχωριστά. Όχι, αλήθεια, δεν νομίζω ότι μπορώ να το περιγράψω.
Το μυαλό του δουλεύει με χίλιες στροφές. Και φαίνεται από τον τρόπο που επιχειρηματολογεί στο Master Chef φτάνοντας έτσι στο στόχο του αργά και ήρεμα. Δεν θα αρκεστεί σε μία ξερή και αδιάφορη απάντηση. Θα μας κάνει να καταλάβουμε κάθε λόγο που ένα πιάτο έχει πάει καλά ή λάθος, σχεδόν σαν να το είχαμε δοκιμάσει και οι ίδιοι. Τρανταχτό παράδειγμα η εξής συνομιλία με παίχτη αφού δοκίμασε το πιάτο του:
- “Πώς επεξεργάστηκες τα μήλα”;
- “Τους έβγαλα το κέντρο, τα κουκούτσια και τους σπόρους δηλαδή και μέσα εκεί τους έβαλα βούτυρο με σκόρδο, ζάχαρη, τα έβαλα σε μία λαδόκολλα μέσα σε ένα αλουμινόχαρτο και τα έβαλα στο φούρνο”.
- “Πού είναι αυτό το αλουμινόχαρτο”;
- “Εκεί”.
- (το ανοίγει και δοκιμάζει το ζουμί που έχουν αφήσει τα μήλα και δίνει και στον παίκτη να δοκιμάσει) “Είναι η γεύση που έψαχνα. Εδώ πέρα (στο πιάτο) έχει χαθεί”.
Και κάπου εκεί, μίλησε κατευθείαν στην καρδιά μου η οποία κρέμεται πάντα από τις λεπτομέρειες. Αν όλο αυτό ήταν μια ταινία μικρού μήκους θα έγραφα: «Ο ιστός της αγωνίας ξετυλίγεται σιγά-σιγά με μαεστρία, για να αποκαλυφθεί στο τέλος η αλήθεια στα έκπληκτα μάτια μας».
Τα καμμένα του λάχανα. Δείξτε μου έναν άνθρωπο που θα σας πρόσφερε καμμένα λάχανα και θα του λέγατε “Κι άλλο, κι άλλο, μη σταματάς”. Εγώ μόνο έναν ξέρω, τον Σωτήρη Κοντιζά (πετάω μικρόφωνο).
Πάντα (έτρωγα),
Αντιγόνη
