Στο Ελ Σαβαδόρ βρήκα μία όαση μες την έρημο. Ένα Σουβλάκι!

Είμαι στη Γουατεμάλα. Τι να κάνω, τι να κάνω; Αποφάσισα να φύγω και να περάσω στο Ελ Σαλβαδορ. Όλες οι αποστάσεις στην κεντρική Αμερική πρέπει να ξέρετε είναι πολύ μικρές. Τουλάχιστον για μένα, αφού όταν έχεις κάνει 120 ώρες μέσα σε ένα λεωφορείο οι 8­10 ώρες δεν είναι τίποτα.

Words & Φωτογραφίες: Στέλιος Παπαρδέλας
Creative Work: Lunik.Lab

Έτσι ξύπνησα το πρωί κατά τις 6 βγήκα στην αυλή του δωματίου που έμενα, έφτιαξα ένα καφέ και άναψα ένα τσιγάρο. Σήκωσα το βλέμμα μου και πήρα την πρώτη τζούρα αντικρίζοντας την υπέροχη λίμνη του San Pedro, γαλήνια και ήρεμη. Ψηλά βουνά και ένα ηφαίστειο, την πρόσεχαν από πάνω σαν την μάνα την κόρη της που πρέπει να διαβάσει και το ζεστό φως του ήλιου την έκανε ξανθιά. Δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να ξυπνήσω. Έκατσα εκεί ακούγοντας Ludovico Einaudi για κάμποση ώρα. Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι έπρεπε να φύγω και να αφήσω αυτό το πανέμορφο μέρος πίσω μου, για κάτι καινούριο. Έτσι λοιπόν πήρα την τσάντα μου και ανέβηκα ενα τεράστιο λόφο, πήδηξα μέσα σε ένα “chicken bus” (έτσι λένε στην Γουατεμάλα τα τοπικά λεωφορεία, μάλλον γιατί μπαίνει τόσος κόσμος μέσα και είμαστε στριμωγμένοι σαν τα κοτόπουλα).

Βρισκόμουν πάλι στο πιο χαρούμενο μου κομμάτι του ταξιδιού, στο λεωφορείο. Εκεί που μπαίνω μέσα μου και σκέφτομαι, ακούω μουσική και αληθινές τρισδιάστατες εικόνες από υπέροχα τοπία περνάνε μπροστά μου. Το ταξίδι στα σύνορα του Ελ Σαλβαδόρ ήταν περίπου 14 ώρες, όμως ούτε που κατάλαβα ποτέ άφησα την Γουατεμάλα πίσω μου και πλέον ήμουν σε νέα, άγνωστα εδάφη έτοιμος να εξερευνήσω.

Λένε πως το Σαλβαδόρ είναι μια από τις πιο επικίνδυνες χώρες στον κόσμο. Όλοι το λένε: τα στατιστικά, το ίντερνετ, οι ντόπιοι και οι διπλανές χώρες που δεν πάνε πίσω στο ίδιο θέμα. Είμαι σίγουρος ότι είναι, αλλά δεν είναι κιόλας. Δεν θα αφήσω τον φόβο να με κυριέψει. Τελείωσα με τα πρέποντα, σφραγίδες εξόδου από την Γουατεμάλα, έλεγχο στην είσοδο στο Σαλβαδόρ και έτσι έφτασα λίγο πιο πάνω περπατώντας, έτοιμος να πάρω το επόμενο λεωφορείο για οπουδήποτε. Περπάτησα λίγο παραπάνω και βρήκα ένα λεωφορείο μπροστά μου. Να μπω; “Σχολάσαμε Το τελευταίο έφυγε!”.

Είχε ήδη νυχτώσει, θα έπρεπε να ψάξω κάποιον που πηγαίνει προς τα ενδότερα της χώρας. Ο τύπος με κοίταξε και μου είπε “Θα σε πάμε παρακάτω, ανέβα”. Μπαίνοντας σε ένα άδειο λεωφορείο κάθισα στο τρίτο κάθισμα. Δεν ξέρω γιατι, όχι πολύ πίσω γιατί τι νόημα θα είχε, όχι πολύ μπροστά για να έχω τον χώρο να κόψω τί φάση είναι οι τύποι που με πάνε κάπου μες την νύχτα, ακριβώς εκεί που έπρεπε. Εκεί που έπρεπε για να γυρίσω στα αριστερά μου και να δώ το τζάμι ραγισμένο και μια τρύπα στην μέση, μια τρύπα από σφαίρα. Σκέφτηκα, μέσο μαζικής μεταφοράς με τρύπες από πυροβολισμό. Όμορφα.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα, με άφησαν σε ένα μικρό χωρίο στην μέση του πουθενά. Έκανα ένα τσιγάρο και σταμάτησα ένα μαύρο αγροτικό. Στη καρότσα ήταν μια κυρία καθισμένη στο πάτωμα και δυο κορίτσια όρθια έτσι όπως κάθονται όλοι οι νέοι στις καρότσες, ώστε ο αέρας να τους χτυπάει το πρόσωπο και να νιώθουν ελεύθεροι. Ανέβηκα και έκατσα όρθιος. ΓΙΑ 1 ΛΕΠΤΟ! Μήπως γερνάω; Σε ολόκληρη την διαδρομή τα μαλλιά μου ανέμιζαν και τα δυο κορίτσια κοιτούσαν μπροστά και έμοιαζαν να ατενίζουν το μέλλον τους. Ξαφνικά παρατήρησα κάτι περίεργο. Κοίταξα γύρω μου και ο σκοτεινός δρόμος ήταν γεμάτος από πυγολαμπίδες!!! Μια αίσθηση απίστευτης χαράς με πλημμύρισε. Είναι η πρώτη μου φορά και είναι τόσες πολλές. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν οι πυγολαμπίδες και ένιωσα σαν να ταξίδευα τον γαλαξία με την ταχύτητα του φωτός για μια στιγμή. Έτσι απλά, καμιά φορά η φύση σου δίνει την δυνατότητα να ξεφύγει απο την πραγματικότητα σου.

Τελικά φτάσαμε στην Santa Anna. Πήρα ένα άλλο λεωφορείο και κατέβηκα στο κέντρο της μικρής πόλης όπου και κοιμήθηκα στο πρώτο ξενοδοχείο που βρήκα. Είμαι σίγουρος ότι ήταν ξενοδοχείο για σεξ. Μεταξωτά σεντόνια και καθρέπτες παντού. Την επόμενη μέρα έκανα τις ψαχτικες μου και κατάλαβα ότι το Ελ Σαλβαδορ είναι μια χώρα πλήρως καταπατημένη απο τους Αμερικάνους και έτσι ξενέρωσα λίγο. Όλοι μου είπαν να πάω στα δυτικά παράλια εκεί που θα συναντούσα τον Ειρηνικό. Ναι ωκεανό.

Άλλη μια μέρα ταξιδιού ξεκίνησε. Δυο λεωφορεία και έφτασα στην πρωτεύουσα. Από κει έπρεπε να περάσω για να κατέβω στα παράλια στην πόλη La libertad. Κατεβαίνοντας στο Ελ Σαλβαδορ ρώτησα ποιο λεωφορείο πρέπει να πάρω; Το 102 μου απάντησε ενας ηλικιωμένος κύριος που φορούσε ένα πολύ βρόμικο τζιν και είχε ένα πιρούνι στην τσέπη του. Πάντα έτοιμος σκέφτηκα. Έκατσα στην στάση και ετοιμάστηκε να ανάψω άλλο ένα τσιγάρο όταν σήκωσα τα μάτια μου και είδα το λεωφορείο κολλημένο στην κίνηση του δρόμου. Πέταξα το τσιγάρο και έτρεξα ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Χτύπησα δυνατά την πόρτα και μου άνοιξε. La liberad? Si μου απάντησε. Ανέβηκα και έκατσα στο μισογεμάτο λεωφορείο. Λίγες στάσεις παρακάτω το λεωφορείο είχε γεμίσει ασφυκτικά. Δηλαδή σε ένα λεωφορείο 50 θέσεων χώρεσαν περί τα 150 άτομα.

Φεύγοντας από την πόλη κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Τα σύννεφα μαζεύονταν και άρχισα να βλέπω αστραπές ενώ το μπλε του ουρανού γινόταν σιγά σιγά πορτοκαλί μέχρι που ο ήλιος έπεσε και οι αστραπές φώτιζαν το αστικό τοπίο που ήταν γεμάτο με διαφημίσεις από μεγάλες αμερικάνικες πολυεθνικές.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και μια τεράστια καταιγίδα είχε αρχίσει, τα παράθυρα του λεωφορείου ήταν θολά και δεν έβλεπα τίποτα. Πιο σημαντικό όμως ήταν το γεγονός ότι ούτε ο οδηγός έβλεπε τίποτα μπροστά. Παρόλα αυτά ακάθεκτος συνέχισε να οδηγεί και να μιλάει στο κινητό του ταυτόχρονα. Η καταιγίδα γινόταν όλο και πιο βαριά και η κοπέλα που στεκόταν όρθια δίπλα μου θέλησε να αφήσει τις τσάντες τις στα πόδια μου για να ξεκουράσει τα χέρια τις. Φυσικά, της είπα! Την ρώτησα τι είχαν μέσα η τσάντες. Φαγητό απάντησε. “Να φάω λίγο?”­, της έκανα πλάκα.”Είναι για τον γιο μου.”¨, είπε. Ναι αλλά δώσε μου λίγο.. συνέχισα την πλάκα. Όχι ξαναείπε. Μια κοπέλα παραδίπλα παρακολουθούσε και έβγαλε από την τσάντα τις ένα σταφιδόψωμο. Συχνά σε τέτοιες χώρες δεν καταλαβαίνουν το χιούμορ. Μου το δώσε λοιπόν και την φίλησα στο μάγουλο. Μετά από λίγο έφυγε και η πρώτη κοπέλα η οποία ντράπηκε με την ανθρωπιά της πρώτης και μου πρόσφερε φάι “Ε, όχι κοπέλα μου δεν θα φάω το φαί σου τώρα. Τώρα δεν το θέλω”. Αυτό σκέφτηκα και γέλασα με τον εαυτό μου. Της είπα όχι, είναι για το γιο σου, σε ευχαριστώ πάντως.

Η καταιγίδα δεν σταματούσε με τίποτα και εγώ είχα φτάσει. Πήδηξα από το λεωφορείο για να τρέξω σε ένα υπόστεγο αλλά σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο είχα γίνει μούσκεμα. Για μια τελευταία φορά έπρεπε με κάποιο τρόπο να διασχίζω αλλά 5 χιλιόμετρα για να φτάσω στον τελικό προορισμό μου. Ένα αγροτικό σταμάτησε μες στην βροχή και με πήγε λίγο παρακάτω. Είδα μια ταμπέλα που έγραφε ξενοδοχείο. Ήλπιζα ότι θα βρω να μείνω κάπου. Κατέβηκα μέσα σε ένα δρόμο-ποτάμι όπου και είδα το δεξί μου παπούτσι να φεύγει επιπλέοντας στο ρέμα και ξεκινώντας το ταξίδι του για μέρη εξωτικά και εγώ εκεί μες στη βροχή το κοίταζα και του κουνούσα το νοητό μου μαντίλι. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και πια ξυπόλυτος κινήθηκα προς το ξενοδοχείο.

Αφότου άφησα την τσάντα μου, άλλαξα παντελόνι και γνώρισα μια Αγγλίδα μια Καναδέζα και δύο Αμερικάνους, πείνασα. Σαν ανέκδοτο ακούστηκε Ακόμη έβρεχε πάρα πολύ αλλά το ένστικτο της επιβίωσης μου με καλούσε να βγω ξανά στην πλημμύρα ξυπόλυτος και να ψάξω για φαί. Περπατώντας με τα πόδια καλυμμένα απόνερό μέχρι λίγο πάνω από τον αστράγαλο και πατώντας πολύ προσεκτικά για να μην πέσω σε καμιά τρύπα προχωρούσα σε ένα ημισκότεινο δρόμο ελπίζοντας ότι θα βρω κάποιο μαγαζάκι ανοιχτό να πάρω πατατάκια ή καμιάτέτοια βλακεία. Όλοι μου είπαν ήδη ότι δεν παίζει να βρω κάτι ανοιχτό για φαί. Έτσι λοιπόν πεινασμένος μέσα σε μια υδάτινη έρημο περπατούσα όταν μπροστά μου ξεπρόβαλε μια πινακίδα σαν άλλη όαση. Γύρος πίτα έλεγε… ΤΙ; Κάνεις πλάκα τώρα…

Ταξιδεύω από το 2006, ποτέ μα ποτέ δεν έχω πάει σε ελληνικό εστιατόριο πουθενά στον κόσμο. Αλλά αυτό…αυτό είναι η όαση μου. Σκέφτηκα θα γίνει και το έκανα and I am not even sorry.. Έπειτα από 2 περιπετειώδεις μέρες στο Σαλβαδόρ και με γεύση τζατζίκι στο στόμα μου γύρισα στο δωμάτιο μου, έγραψα τι μου συνέβη και έπεσα για ύπνο σαν καλό αγόρι.

Be Well & Be Free,
Στέλιος