Στην Γουατεμάλα (Μέρος Β’)

…Την επόμενη μέρα αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην Roza και να ξαναφάω. “Που είναι τα Chuchitos?”, την ρώτησα. “Ποτέ δεν φτιάχνω το ίδιο φαγητό την επόμενη μέρα”, ήταν η απάντηση που πήρα! Εντυπωσιασμένος την ρώτησα τί είχε σήμερα το μενού. Δύο φαγητά απάντησε! Πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε καθημερινά, πρώτα απο όλα για να ζήσουμε αλλά και για ποικιλιά. Γέλασε και γέλασα και εγώ μαζί της, δίχως να καταλαβαίνω τι είχε πει. Η μικρή της κόρη μου εξήγησε αργότερα, αλλά η στιγμή είχε περάσει…

Words & Photos: Στέλιος Παπαρδέλας
Creative Work: Lunik.Lab

Tostadas Guatamex και Chimichagas de Pollo

Δυο απλά και πολύ νόστιμα πιάτα. Την παρακάλεσα να μου φτιάξει και τα δύο. Συνήθως όταν ταξιδεύω ξεχνάω να φάω και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που θέλω να φάω τα πάντα. Ήταν εκείνη η στιγμή. Έκατσα στο πολύχρωμο τραπέζι δίπλα στα τηγάνια τις και περίμενα υπομονετικά. Μετά από λίγο τα πιάτα έφτασαν.

Το Tostadas Guatamex ήταν τηγανισμένη τορτίγια, φτιαγμένη σε σε σχήμα, κάτι σαν μπολάκι. Μέσα είχε τηγανητό κοτόπουλο, κόκκινα φασόλια σε πολτό, λάχανο, ντομάτα, τυρί και γουακαμόλε. Τόσο απλό και τόσο νόστιμο.

Το επόμενο πιάτο ήταν Chimichangas de Pollo. Μου έμοιαζε με κανελόνι. Για άλλη μια φορά ήταν τορτίγια τηγανισμένη (deep fried) με κοτόπουλο και τυρί και συνοδεία σαλάτας. Ήταν δυο απλά, φτηνά και όμορφα φτιαγμένα πιάτα. Έχω την εντύπωση ότι τα έφαγα στο κενό διάστημα απο το “Kαλή Όρεξη”, μέχρι το “Θέλεις κάτι να πιεις με το φαγητό”; Δλδ περίπου ένα λεπτό. Πείνα.

Αφότου ήμουν ικανοποιημένος και γεμάτος πια ενέργεια είπα να δείξω ένα μαγικό στην κόρη της. Για χρόνια δούλευα με παιδιά και έτσι ξέρω πολλά μικρά παιχνίδια. Έβγαλα λοιπόν την τράπουλα και άρχισα να τις δείχνω το τρίκ μου. Αφότου τελείωσα περίμενα μια μεγαλειώδη αντίδραση έκπληξης στο “φανταστικό” μου μαγικό κόλπο. Μια αντίδραση που δεν ήρθε ποτε. “Αντιθέτως,” μου είπε ” το ξέρω οτι κοίταζες το τελευταίο φύλλο πρώτα!”. Γέλασα και σκέφτηκα, αυτά τα παιδιά σε χώρες σαν και αυτές είναι πολύ πιο έξυπνα απο τα δικά μας παιδιά στην Ευρώπη. Κάθε φορά που ασχολούμαι με παιδιά, στην Ινδία, στην Αφρική στην Ασία το σκέφτομαι αυτό. Είναι 10 ετών αλλά έχει ζήσει όλη της την ζωή στον δρόμο. Σίγουρα έχει πολύ παραπάνω εμπειρία απο κάτι χλεχλέδες που τέλειωσαν το πανεπιστήμιο και ξέρουν να πατάνε ενα κουμπάκι και τίποτα παραπάνω.

Τις αγκάλιασα χαμογελώντας. Έπρεπε να φύγω. Είναι περίεργο γιατί κάθε φορά αναπτύσσεις έστω και για λίγο μια όμορφη σχέση με έναν άνθρωπο και μετά απο λίγο πρέπει να τον αποχωριστείς. Είναι δύσκολο. Όμως η ζωή είναι έτσι.