Στη Νάξο πέταξαν 1,8 τόνους πατάτες για ένα ξεπερασμένο βραβείο

Στον αντίλογο, οι διοργανωτές υποστηρίζουν ότι αφού οι πατάτες καθαριστούν, κοπούν, τηγανιστούν και ζυγιστούν, μοιράζονται στον κόσμο για να τις φάει. Εγώ που βρέθηκα στο περσινό φεστιβάλ, θα σας πω ότι ναι μεν μοιράζονται στον κόσμο, αλλά οι περισσότερες καταλήγουν στα σκουπίδια. Σκεφτείτε ένα τεράστιο διάφανο δοχείο και τόσα κιλά τηγανισμένης πατάτας να στιβάζονται εκεί μέσα για 8 ώρες. Καταλαβαίνετε φυσικά ότι από το βάρος, το λάδι, τη θερμοκρασία και τον χρόνο παραμονής τους στο δοχείο, οι πατάτες δεν τρώγονται. Έχουν γίνει ένας λαδένιος πουρές από κακοτηγανισμένες πατάτες, που μοιράζεται στον κόσμο σε πλαστικά ποτηράκια και στη συνέχεια καταλήγει στα σκουπίδια. 

Ακόμα όμως κι αν υπόθεσουμε ότι ο κόσμος που παρακολουθεί το φεστιβάλ τρώει τις πατάτες, θεωρώ ότι υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να αξιοποιηθούν 1,8 τόνοι, ειδικά στην εποχή μας όπου για παράδειγμα μόνο στη χώρας μας πάνω από το 21% των πολιτών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Για να σπάσουμε το ρεκόρ Γκίνες σερβιρίσματος τηγανητής πατάτας, πετάξαμε 625 κιλά καθαρισμένη πατάτα Νάξου και 800 κιλά ντόπιο ελαιόλαδο.

Εκτός όμως από το πολύ σημαντικό πρόβλημα του food waste, εντοπίζω πολλά ακόμη θέματα στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Φεύγοντας από την περσινή διοργάνωση, ένιωσα ότι ο στόχος είχε χαθεί. Δεν ενημερώθηκα με κανέναν τρόπο για τον κεντρικό πρωταγωνιστή της βραδιάς, την πατάτα Νάξου. Για τον ρόλο που παίζει στην τοπική κοινωνία, την δυναμική που έχει σε επίπεδο παραγωγής, δεν γνώρισα τους παραγωγούς της, δεν έμαθα τα σημεία διανομής της ή τους τρόπους μαγειρέματος της.

Το μόνο που έμαθα είναι ότι οι περισσότερες πατάτες που έχουν τηγανιστεί ποτέ, ζυγίζουν 645 κιλά. Και ένιωσα ότι κάποιος με κοροϊδεύει. Ότι στην εποχή που πρέπει να αναζητήσουμε την χαμένη ουσία των πραγμάτων, chef με παράσημα κρεμασμένα στον λαιμό τους, ενδιαφέρονται για ένα ρεκόρ που δεν έχει καμία, μα καμία σημασία.

Περίπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο υποσιτίζονται ενώ θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον υποσιτισμό με λιγότερο από το ένα τέταρτο των τροφίμων που σπαταλούνται στις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη.

Έχω παρευρεθεί σε αρκετά φεστιβάλ γαστρονομίας ανά την Ελλάδα, τα οποία διοργανώνονται από δημόσιους φορείς και στηρίζονται από ιδιωτικές επιχειρήσεις ή το αντίστροφο. Έχουν στόχο την ανάδειξη της γαστρονομίας του τόπου, δηλαδή των παραγωγών, των τοπικών προϊόντων  και των επιχειρήσεων εστίασης της περιοχής που το διοργανώνει και φυσικά την προσέλκυση τουρισμού, αφού πλέον παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το φαγητό ενός τόπου στην επιλογή του ως προορισμό διακοπών.

Κάποια από τα φεστιβάλ αυτά, αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση για τη μοντέρνα αισθητική τους, την ισσοροπία ανάμεσα στην παραδοσιακή και τη νέα ελληνική κουζίνα, την επικοινωνία του φεστιβάλ και των δράσεων που συμβαδίζει με το σήμερα και την άψογη χρήση της τεχνολογίας και των νέων μέσων ώστε το μήνυμα να φτάσει σωστά και στοχευμένα στους παραλήπτες του.

Δυστυχώς, το Φεστιβάλ Πατάτας Νάξου δεν αποτελεί ένα από αυτά τα λαμπρά παραδείγματα. Το φεστιβάλ του νησιού μου, είναι ένας ετήσιος αγώνας κατάρριψης του ξεπερασμένου εδώ και δύο δεκαετίες ρεκόρ Γκίνες, και ένα food waste βάρους 1 τόνου και 800 κιλών, του πιο διάσημου ίσως λαχανικού της χώρας μας. Της πατάτας Νάξου.

Ελπίζω οι διοργανωτές  του επόμενου Φεστιβάλ να αφήσουν πίσω του τα βραβεία και να ακούσουν τις ανάγκες της εποχής για φεστιβάλ υψηλής αισθητικής και ανάδειξη των τοπικών προϊόντων αντί για την ανούσια σπατάλη τους.

#LoveOnly,
Madame Ginger