Αγαπητοί μάγειρες, γιατί δεν σέβεστε τους vegetarian και τους vegan?

Ο/Η Cacoon λέει:

Genika diavazw poli gia tous vegan kaonti trwne kai moi aresei. Tixenei kai to paidi mou.na exei alergia sto gala kai ola ta paragwnta tou… opote thelei terastia prosoxi. An io anthropoi niasroun ligou gia tous alous me diaforetiki diatrofiki epologi tha itan pragmatika taumasio. To na vruskeis ena meros na fas afto pou theleis xwris na fwvasai an periexei kati pou den theleis i den prepi.

Ο/Η Sofia λέει:

Περιστατικό 1
Επισκεπτόμενες ενα wellness oriented εστιατόριο το οποίο βασίζεται στο veganism & vegeterianism, ναι περιμένεις να είναι ενημερωμένη η ιδιοκτήτρια. Σύμφωνοι. Έλλειψη σεβασμού δε θα το έλεγα. Έλλειψη επαγγελματισμού ναι. Οτι πάει να κανει αρπαχτή, ναι. Αλλα και ποιός δεν πάει, από όλη αυτή τη φάση? Απο την άλλη, όλα αυτά είναι καινούρια – ειδικά το βέγκαν, οπότε χρειάζεται χρόνος προσαρμογής. Give them some credit.

Περιστατικό 2

Συμφωνώ, η συμπεριφορά του μάγειρα είναι αγενής, ανεξαρτήτως με το food group στο οποίο ανήκεις. Οπότε μη το παίρνεις προσωπικά.
Η σήμανση στο φαγητό ως Vegeterian είναι επίσης λανθασμένη, εφόσον έχει το ζωμό κρέατος. Ας μη βάλει τίποτα, αφου δε το κατέχει το σπορ.

Απο κει και πέρα, ο καθένας μας επιλέγει να τρώει με ένα τρόπο και είναι πρώτον ο ίδιος υπέθυνος για την επιλογή αυτή και όλα όσα συνεπάγεται. Ρώτα τα υλικά και, αν δε σε καλύπτουν, μην παραγγέλνεις το πιάτο.

Απο την άλλη εσύ, επιλέγεις να πας σε ένα κρητικό εστιατόριο, πρέπει κ συ να σεβαστείς το μέρος στο οποίο πηγαίνεις.
Παραγγέλνεις ταλιατέλες με πέστο ρόκας.
Πρώτον και βασικότερον, τι δουλειά έχουν οι ταλιατέλες με πέστο ρόκας στο κρητικό εστιατόριο (δικό τους πρόβλημα) και δεύτερον εσύ γιατι τις παραγγέλνεις (δικό σου πρόβλημα)? Στο κρητικο εστιατόριο??? Πάρε ένα ντάκο χωρίς τυρί ή ένα απλό λαντουριστό (παξιμαδοκουλούρα με σκέτο λάδι – αλάτι – ρίγανη).

Τρίτον: οι ταλιατέλες έχουν αυγό (tagliatelle all’uovo) – και στο σουπερμαρκετ πάλι αυγό έχουν. Αλλιώς δε θα ταν ταλιατέλες, θα ήταν κάτι άλλο. Πάρε σκιουφιχτά μακαρόνια (οχι χυλοπίτες) – που εχουν αλευράκι, νεράκι, ρακί, λαδάκι. Ναι, αλλα είναι με βούτυρο και γραβιέρα σερβιρισμένες. Πες να στις σερβίρουν χωρίς αυτά – αν και εχεις έρθει σε ένα κρητικό εστιατόριο και οι μακαρούνες στην Κρήτη γίνονται έτσι – με καμμένο βούτυρο και γραβιέρα. Όχι με αβοκάντο, ιπποφαές και τσια σιντς. Αυτά ειναι εξαιρετικά, αλλά δεν έχουν θέση σε ένα κρητικό εστιατόριο, ούτε σε μια ταβέρνα στο νησί. Κάθε τόπος, κάθε κουζίνα έχει τα χαρακτηριστικά της και η μαγεία όλου αυτόυ είναι να τα γνωρίζουμε και να τα σεβόμαστε.

Η δημιουργική κουζίνα είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Είναι όμως κάτι άλλο. Και, ναι, όποιος κάνει δημιουργική κουζίνα, δουλειά του είναι να ξέρει τις τάσεις που πάει να μιξάρει.

Απο κει και πέρα, βεγκαν ή βετζετεριαν περαν απο διαιτολογικές επιλογές είναι κ επιλογές ζωής. Μιας ζωής πιο απλής, πιο λιτής, σε αρμονία με τη φύση του τόπου και αυτά που μου προσφέρει και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Ναι, είναι δύσκολο ή τουλάχιστον δυσκολότερο απο όσο τα κάνουν να μοιάζει τα site & το welness marketing. Το να προσπαθώ να βρώ βίγκαν υποκατάστατα υλικών ή φαγητών και να έχω την απάιτηση να το κάνουν και οι άλλοι, είναι σα να κοροιδεύω τον εαυτό μου. Γιατί αν ψάχνω υποκατάστατο τυριού κ γκρινάζω που δε βρίσκω τόφου όποτε το θέλω ή που ο κυρ Μήτσος στην Κύθνο δεν έχει τόφου, μάλλον μου λείπει το τυρί. Και είναι ΟΚ να μου λείπει ό,τι μου αρέσει. Και είναι ΟΚ, αν μου λείπει, να φάω τυρί ή απλώς να δεχτώ οτι όχι, δε μπορώ να είμαι βίγκαν για τώρα.

Το λυπηρό είναι οτι ο κυρ Μήτσος, κάποια στιγμή θα βάλει τόφου, γιατι θα βρεθούν κάποιοι που θα αισθανθούν προσβεβλημένοι και θα του το πούν. Και θα είναι κρίμα. Γιατί ούτε το τόφου θα ναι καλό, ούτε η ταβέρνα του κυρ Μήτσου η ίδια.

ΥΓ: Το να συγκρίνεις ανθρώπους που πάσχουν απο ασθένειες σχετιζόμενες με την διατροφή, με ανθρώπους που επιλέγουν ένα τρόπο διατροφής, είναι τουλάχιστον άστοχο.