21 (και κάτι) εβδομάδες στο Madame Ginger: Φαγητό, φιλίες και TikToks στην καρδιά της Αθήνας

Είναι τέσσερις παρά δέκα το μεσημέρι μιας βροχερής Πέμπτης. Εγώ ξεκλέβω λίγο χρόνο, για να γράψω τις πρώτες γραμμές αυτού του άρθρου όσο η Τζο στην κουζίνα απέναντι μου φτιάχνει τυρένιο πατατόψωμο, που προσγειώνεται ένα τετάρτο αργότερα στο τραπέζι για την πρώτη δοκιμή. Αν όλα πάνε καλά, αύριο θα το ξαναφτιάξουμε και μία ή δύο εβδομάδες μετά θα βλέπω το πατατόψωμό μας να φιγουράρει σε Instagram stories σε κάθε πιθανή εκδοχή, άλλα έχοντας ακολουθήσει τη συνταγή κατά γράμμα, άλλα με παραλλαγές στα υλικά, με διαφορετικά toppings και καρυκεύματα. Η μαγειρική άλλωστε θέλει φαντασία. Όπως και η δουλειά μας, να σε κάνουμε να φαντάζεσαι το φαγητό.

Την πρώτη φορά που ανηφόρισα την Κεφαλληνίας απ’την Πατησίων πρέπει να ήταν 30 Αυγούστου. Μετρούσα ένα ένα τα στενά που προσπερνούσα απ’ τον σταθμό του τρένου μέχρι να φτάσω στο δικό μας και έβαζα σημάδια· ένα μπόουλινγκ, ένα σούπερ μάρκετ, ένα ινστιτούτο αισθητικής και ένα μαγαζί με αρώματα τύπου. Τους επόμενους μήνες οι βιτρίνες της Πατησίων με είδαν με φλοράλ και πέδιλα, με ζακέτες στο χέρι για τα mood swings του καιρού, με χοντρά παλτό, φορτώμενη με tote bags, σακίδια και τάπερ άλλοτε χαρούμενη κι άλλοτε προβληματισμένη για το νέο μου ξεκίνημα. Πλέον τους κλείνω το μάτι συνομωτικά όταν περνάω με τ’αμάξι. Γιατί μέσα σ’ όλα τ’ άλλα αυτούς τους έξι μήνες πήρα και δίπλωμα οδήγησης.

Οι πρώτες μέρες σε κάθετι πόσω μάλλον σε έναν νέο χώρο εργασίας είναι οι πιο περίεργες. Μαθαίνεις συνεχώς καινούργια πράγματα, κάνεις γνωρίμιες. Ε, όλο και σε κάποιο inside joke θα πέσεις επάνω, όλο και κάποιο λάθος του πρωτάρη θα κάνεις ή θα αγνοήσεις άθελά σου κάποιο On Wednesdays, we wear pink! τύπου ritual (σε διαβεβαιώνω ότι σε εμάς δεν παίζουν τέτοια αλλά λέμε). Ευτυχώς εγώ είχα όλα τα κορίτσια (και ειδικά τη Ναταλία 💚) να με συμβουλεύουν και να με καθοδηγούν σε κάθε βήμα.

Πιο δύσκολο όμως ίσως είναι να συνηθίσεις τη συμβίωση. Σαν άτομο φύσει oversharer, κοινωνικό και Τοξότης έχω την τάση να προσαρμόζομαι -φαινομενικά τουλάχιστον- εύκολα σε διάφορα περιβάλλοντα με σκοπό να ξεπεράσω μονομιάς τα άγχη και τις αβολοσύνες του πρώτου καιρού. Κι αν αυτό λειτουργεί ικανοποιητικά απέναντι σε νευρωσικά τσιτάτα Μια ομάδα, μια οικογένεια μότο ψυχαναγκαστικής οικειότητας, εκεί που οι άνθρωποι είναι αυθεντικοί μαθαίνεις πως η οικειότητα χτίζεται επάνω στα όμορφα και στα δύσκολα, σε θριαμβευτικές νίκες και σε απανωτά λάθη.

Μιλώντας για κλισέ, δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Συγκεκριμένα εδώ και περίπου 21 εβδομάδες καμία μέρα δεν μοιάζει με την προηγούμενη. Οι μικρές μας ρουτίνες και οι αναπάντεχες παρεκκλίσεις από αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συνεχής υπενθύμιση του απρόβλεπτου της φάσης. Στον μαραθώνιο των συχνά απαιτητικών deadlines, της αστείρευτης δημιουργικότητας και των ongoing side projects μαθαίνουμε να βάζουμε προτεραιότητες, να δουλεύουμε μεθοδικά, να αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία τις προκλήσεις. Περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο μαθαίνουμε να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε μαζί. Κι αν πρέπει να μιλήσω προσωπικά, μαθαίνω να μη φοβάμαι να πέφτω ξανά και ξανά, να αναγνωρίζω τα λάθη μου, να τα διορθώνω χωρίς δικαιολογίες, να είμαι ευάλωτη και ειλικρινής.

Κάθε μέρα λοιπόν ανηφορίζω ή κατηφορίζω την Κεφαλληνίας (αναλόγως- αλλά σιγά μην σας αποκαλύψω τα στανταράκια μου για πάρκινγκ στην Κυψέλη), φτιάχνω μια παραγεμισμένη κούπα σκέτο καφέ, σκαρώνω ένα πρωινάκι γρήγορο, για να αντισταθώ στους δεκάδες πειρασμούς που κυκλοφορούν στα HQs του Madame Ginger και παίρνω τη θέση μου μπροστά απ’το λάπτοπ ή το κινητό ανάμεσα στις συναδελφοφίλες (όπως πολύ ωραία το θέτει η Άννα), για να σκεφτούμε, να δημιουργήσουμε, να σκαλώσουμε, να διακόψουμε για κουβεντούλα και να συνεχίσουμε μέχρι να έρθει η ώρα να αποχαιρετιστούμε, ανανεώνοντας άτυπα το ραντεβού μας για την επομένη.

Είμαι τυχερή που βρήκα ένα μέρος να χωρά το overflow της δημιουργικότητας μου, δίπλα σε γυναίκες που θαυμάζω -περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο- για αυτό το safe space που έχουν δημιουργήσει στην καρδιά της Κυψέλης, μια γειτονιά που γνώρισα και ερωτεύτηκα ακαριαία πρώτη φορά πριν από έξι μήνες και προσπαθώ ακόμη να την κάνω δική μου αφού όσο φιλόξενη κι αν είναι δεν χαρίζεται σε πρόσκαιρα, φασέικα ειδύλλια.

Τις τελευταίες μέρες παραπονιέμαι πως το κλειδί μου της εξώπορτας δεν γυρίζει και δεν μπορώ να ανοίξω. Μου θυμίζει τις πρώτες μέρες που δεν είχα καν κλειδί και περιμένα πάντα κάποια από τις κοπέλες να ξεκλειδώσει τον παράδεισο με την κουζίνα, τα άπειρα βιβλία μαγειρικής και τις ψηλές ραφιέρες με τα props. Τότε καθόμουν στα σκαλιά της πολυκατοικίας μας στην Κεφαλληνίας με κρύο καφέ στο χέρι απ’το kick μέχρι κάποια να μου ανοίξει, για να περάσουμε τη μέρα μας μαζί με τα σκυλάκια του MG Studio, την Τερέζα, τη Σπαγγέτι και τον Μπιφτέκη, με γυρίσματα και φωτογραφήσεις, μπόλικο φαγητό, chit chat και πλάνα που μας γεμίζουν έμπνευση. Αυτές είναι οι σταθερές μας, οι λόγοι που επιστρέφουμε κάθε μέρα με περισσότερο πάθος για το φαγητό, για τη δουλειά μας, για όσα μας έφεραν και μας φέρνουν κοντά.

Οι πρώτοι έξι μήνες μου στο Madame Ginger δεν κατάλαβα πώς πέρασαν μέχρι να σταθούν αφορμή, για να γράψω αυτά. Αν γιόρταζα θα ήταν στο μεγάλο τραπέζι μας απέναντι απ’την κουζίνα μια μέρα με ήλιο μαζί με μεζεκλίκια, Negroni και ροζέ. Σαν σωστή gen-Z θα έβγαζα και story, μπορεί και TikTok. Αυτή είναι άλλωστε η δουλειά μου στο blog·  να είμαι αναπολογητικά ο πιο δημιουργικός εαυτός μου, η γενιά μου και οι ιδέες μας μαζί με άλλες τέσσερις φανταστικές, δυναμικές γυναίκες που κάνουν το ίδιο.

Κάτι μου λέει πως οι επόμενοι έξι μήνες θα είναι πιο γεμάτοι, πιο όμορφοι. Νομίζω μένει μόνο να το ανακαλύψουμε παρέα. Με όρεξη, έμπνευση, υπομονή και επιμονή δεν υπάρχει τίποτε που να σκαρώσουμε και να μην μπορούμε να καταφέρουμε. Κι ας είναι αυτή η κλισεδιά για το τέλος ό,τι πιο ειλικρινές για το πώς βλέπω τη δουλειά μου στο Madame Ginger. Εγγύηση και ευχή συνάμα για ένα μέλλον πολλά (μα τόσα πολλά) υποσχόμενο!