Στου Βαρδή: ταβέρνα με… νόημα

Στου Βραδή θα πας για να φας καλά, να πιεις καλά και ενίοτε να γλεντήσεις. Αλλά θα πας κυρίως για την απλή, αβίαστη ατμόσφαιρα και τις προσιτές τιμές.

“Η αύξηση του ΦΠΑ, οι επιβαρύνσεις, είναι όλα ένα τεστ: να μπορέσεις να κρατήσεις την ποιότητά σου και τις τιμές και συνεπώς τους πελάτες σου. Τους το χρωστάς να μείνεις σταθερός” λεει ο Μανόλης Μαραγκουδάκης που ‘τρέχει’ την ταβέρνα μαζί με το γιο του.

Ως… αλληλέγγυοι ταβερνιάρηδες, η φιλοσοφία στο μαγαζί είναι να σου συμπεριφέρονται όπως ακριβώς θέλουν να συμπεριφέρονται και σ’ εκείνους. Δηλαδή με ειλικρίνια και φιλικότητα.

Η καπνιστή μπριζόλα προμηθεύεται από μια μικρή, οικογενειακή βιοτεχνία του Ηρακλείου

Από το 2004, μαζί με ένα συνέταιρο, ξεκίνησαν να λειτουργούν την ταβέρνα. Μέχρι τότε ο Μανόλης είχε κρεοπωλείο. Γι’ αυτό κι εδώ την τιμητική τους έχουν τα κρεατικά: ένα εξαιρετικό λουκανικάκι και μια καπνιστή μπριζόλα από μια μικρή, οικογενειακή βιοτεχνία. Αλλά και ψαρικά φρέσκα και ό,τι άλλο θα περίμενες να βρεις σε μια ντόπια ταβέρνα αλλά καλό. Θα βρεις τα παραδοσιακά τα κρητικά, τα σαλιγκάρια και το ξύγαλο, αλλά και λιχουδιές από κουζίνα όλης της Ελλάδας. Θα βρεις όμως και τη σαλατούλα την πιο… εξευρωπαϊσμένη με τη μοτσαρέλα της. Όλα νόστιμα, τι να σου πω. Και κάτι μελιτζανάκια τυλιχτά, μούρλια!

Εδώ δεν κάνουν πολλές αλλαγές στον κατάλογο. Υπάρχουν πελάτες που έρχονται χρόνια στο μαγαζί και ζητάν τα ίδια ακριβώς πράγματα. Θα έρθουν να φάνε το μεσημεριανό τους, θέλουν κάτι οικείο. Κάτι που θα ξέρουν ότι θα είναι εκεί και θα είναι καλό και γι’ αυτό πάνε και ξαναπάνε. Δε θέλουν και πολλές εκπλήξεις.

Η μουσική παίζει ένα σημαντικό ρόλο στου Βαρδή. Όλο το χειμώνα, ακούς πολύ καλή μουσική από ντόπιες μπάντες, το Παρασκευο-Σάββατο-Κύριακο, και κάνεις κάτι αξέχαστες μεσημεριανές παρέες που έξω βρέχει και μέσα έχει ζέστη στην καρδιά. Αλλά έχουν κάνει και βραδιές τζαζ και με μουσική από παλιό ελληνικό σινεμά και βραδιές με πολιτικό τραγούδι και πολλά άλλα. Το καλοκαίρι, τις Πέμπτες μόνο (“σεβόμαστε τους γείτονες”) θα ακούσεις εξαιρετική μουσικούλα στην αυλή, θα κάτσεις και θα πιεις ένα ουζάκι και θα φας ταλαγάνι και πατάτες τηγανητές και σφουγγάτο και θα είναι σα να τρως στην αυλή της γιαγιάς, το ‘50. Και δεν θες τίποτα άλλο.

Όταν μιλάει ο Μανόλης, ο ‘μπαμπάς’ του Βαρδή (και της ταβέρνας αλλά και του Βαρδή του αληθινού, του γιου του, που έχει αναλάβει πλέον τα ηνία της ταβέρνας) ακούς κάποιον που την έχει φιλοσοφήσει τη ζωή. “Μια βραδιά που θα μου μείνει για πάντα αξέχαστη είναι όταν πριν από 1-2 χρόνια είχαν έρθει να παίξουν εδώ, έξω στην αυλή, οι Χαΐνηδες. Στην παρέα είχαν μαζευτεί κι άλλοι καλλιτέχνες και ο Ψαραντώνης. Ο κόσμος ήταν τόσο πολύς που δεν χώραγε στην αλάνα. Άρχισαν λοιπόν να πιάνουν οι άνθρωποι κασόνια μπύρας για να κάτσουν από δω κι από εκεί. Πραγματικά το σκηνικό θύμιζε ταινία του Ξανθόπουλου, παλιές εποχές. Ήταν όπως το κάνανε παλιά στα χωριά όταν έρχονταν μουσικοί ή καμιά παράσταση. Λέγαμε στον κόσμο ότι δεν μπορούσαμε να τους εξυπηρετήσουμε αλλά φυσικά μπορούσαν να κάτσουν να πιουν μια μπυρίτσα, ένα ουζάκι, να ακούσουν τη μουσική. Έρχεται τότε ξαφνικά, από το πουθενά, μια κλούβα γεμάτη καρέκλες και τραπέζια -κάποιος τους είχε πει για το τι γινόταν. Ήταν μια αυθεντική στιγμή από αυτές που όλος ο κόσμος συμμετέχει στο δρώμενο. Όπως παλιά. Δεν υπήρχε καμία τυπικότητα, τίποτα το στημένο” λέει αναπολώντας.

Εδώ δεν υπάρχουν πελάτες. Υπάρχουν φίλοι. Που έρχονται για να φάνε. Και ακριβώς έτσι σου συμπεριφέρονται: δεν υπάρχει κανένα αίσθημα καθωσπρεπισμού ή κοροϊδίας. Υπάρχει μόνο εξυπηρέτηση, καλό φαί και μπόλικα χαμόγελα. Προσθέτει ο Μανόλης: “Έρχεται ο καθένας, με το υστέρημά του, να στηρίξει το οικοδόμημα το δικό σου. Πρέπει κι εσύ ανταποδοτικά να τον βοηθήσεις να χτίσει το δικό του οικοδόμημα. Κάτι να δώσεις πίσω. Καλό φαγητό, εξυπηρέτηση, κουβέντα, αλληλεγγύη. Μόνο έτσι θα χτίσουμε όλοι μαζί ένα άλλο οικοδόμημα εναλλακτικό σε αυτό που κυριαρχεί και μας καταπιέζει”.

Σπιτική μαρμελάδα φράουλα, σιγοβράζει στο τσικάλι για να συνοδεύσει τα γλυκά 

Ήρεμα και απλά, σαν στο σπίτι μας, στου Βαρδή.

Φιλί-φραγκόσυκο,
Σάντρα