Στην Γουατεμάλα (Μέρος Α’)

Βρίσκομαι στην Κεντρική Αμερική και συγκεκριμένα στην Γουατεμάλα. Εντελώς διαφορετική εμπειρία και αίσθηση απο την Κούβα. Είναι μια χώρα βασισμένη πλέον στον καπιταλισμό, οι φτωχοί πιο φτωχοί και οι πλούσιοι πιο πλούσιοι. Το μυαλό μου ξεβολεύτικε ξανά, βλέποντας ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο, παιδιά να πεινάνε και όλα αυτά που δημιουργεί η ελεύθερη αγορά αλλα και όλα αυτά που διέπουν μια χώρα υπονάπτυκτη όπως η Γουατεμάλα. Words & Φωτογραφίες: Στέλιος Παπαρδέλας Creative Work: Lunik.Lab Εμείς ακούγοντας Γουατεμάλα έχουμε την εντύπωση ότι φτάνοντας εδώ κάποιος θα μας μαχαιρώσει επιτόπου, γιατί προφανώς και διαβάσαμε πράγματα στο ίντερνετ. Μια από τις πιο επικίνδυνες χώρες έλεγαν όλα τα site. Για άλλη μια φορά αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια η τουλάχιστον δεν επηρεάζει τόσο πολύ τον μέσο ταξιδιώτη. Η Γουατεμάλα είναι μια πανέμορφη χώρα γεμάτη ηφαίστεια, δάση λίμνες και παραλίες και φυσικά το πιο σημαντικό, υπέροχους ανθρώπους. To φαγητό στην Γουατεμάλα είναι πολύ καλό. Φυσικά όταν έχεις μια πρόσφορη γη αλλά και την δυνατότητα να εισάγεις πράγματα από το εξωτερικό μπορείς να κάνεις μαγικά. Σίγουρα η Madame Ginger, θα έφτιαχνε υπέροχα πιάτα που δεν θα κόστιζαν τίποτα εδώ. Υπάρχει πολύς τουρισμός και πολλά εστιατόρια αλλά και πάλι δεν θα πλησιάσω εκεί Αυτή την φορά θα σας μιλήσω για την τοπική αγορά της Αντίγουα. Όπως κάθε λατινοαμερικανική πόλη έτσι και η Αντιγουα έχει μια ντόπια αγορά. Εκεί που το μάγνκο κοστίζει 0,10 λεπτά όπως και ο καφές και το φαγητό από ντόπιες μαγείρισσες σχεδόν τίποτα. Κάνοντας βόλτα μέσα σε μια τεράστια αγορά λαβύρινθο, γεμάτη φρούτα, λαχανικά, κρέας, παπούτσια ρούχα, γυαλιά, ακουστικά, μικρά “καφέ” και πολύ street food, ανακάλυψα την Roza. Η Roza είναι 50 ετών και δουλεύει στο ίδιο σημείο κάθε μέρα τα τελευταία 35 χρόνια. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα και σταμάτησα μπροστά της, ήταν το γνήσιο χαμόγελο τις. Ένα χαμόγελο βέβαια συνοδευόμενο από μεταλλικές θήκες γύρο από τα δόντια. Είναι κάτι που έχουν όλοι στα δόντια τους εδώ. Την κοιτούσα για περίπου 2 λεπτά σαν χαζός (το παθαίνω πάντα όταν γνωρίζω κάποιον) και η διαίσθηση μου λέει ότι είναι ένα αξιόλογο άτομο. Νομίζω ότι είπε τρεις φορές “hola” μέχρι να ξυπνήσω από το λήθαργο μου και να απαντήσω. Γνωριστήκαμε και ένιωσα από την πρώτη στιγμή ότι την ήξερα χρόνια. Είχε μια κόρη που μιλούσε ελάχιστα αγγλικά και αυτό βοήθησε πολύ στην επικοινωνία μας. Της είπα ότι είμαι φωτογράφος και μου απάντησε αμέσως ότι δεν της αρέσει να την τραβάνε φωτογραφίες. Το σεβάστηκα και τις είπα “Εντάξει λοιπόν! Θα φωτογραφίσω μόνο το φαγητό σου” και τη ρώτησα τί φτιάχνει. Chuchitos μου είπε και συνέχισε τη δουλειά της .­Τέλεια! Και έψαχνα μέρες για να το φωτογραφίσω. Είχα ακούσει απο τους ντόπιους οτι μεσα στην αγορά υπάρχει μια κυρία που φτιάχνει τα καλύτερα Chuchitos, αλλα το είχα ξεχάσει. Ήταν η Roza! Όντως αυτό ήταν το όνομα που μου είχαν πει! Θυμήθηκα! Ένιωσα ευγνωμοσύνη για την μνήμη μου, ήταν απο τις λίγες φορες που συμβαίνει αυτό και άρχισα να την ρωτάω πώς το φτιάχνει. Πρώτα πρώτα χρειάζεσαι καλαμπόκια είπε. Χωρίς αυτά δεν γίνεται τίποτα. Θα τα βράσεις μαζι με τα φύλλα. Έπειτα θα αφαιρέσεις τα φύλλα γιατι εκεί μέσα θα τυλίξουμε το κρέας. Έπειτα παίρνουμε το καλαμπόκι και το πατάμε μεχρι να γινει πουρές. Με τα χέρια μας πλάθουμε την μάζα απο καλαμπόκι σε μια μπάλα, την χτυπάμε με τις παλάμες και φτιάχνουμε μια πιτούλα. Περίπου όπως θα φτιάχναμε μια μικρή πίτσα. Βάζουμε το κρέας ωμό και σάλτσα ντομάτας απο πάνω και κλείνουμε προσεχτικά την “πίτα” (εγώ θα πρόσθετα και λίγο τυρί). Τέλος παίρνουμε 1-2 φύλλα του καλαμποκιού (αναλόγως πόσο μεγάλο είναι το φύλλο τυλίγουμε την δημιουργία μας). Το δένουμε και το ρίχνουμε στο τσικάλι να βράσει για περίπου δύο ώρες. Τελικά έφτασε η ώρα που θα δοκίμαζα. Πεινασμένος πια, ξετύλιξα την φλούδα καλαμποκιού και βύθισα τα δάχτυλα μου στο Chuchito. Ήταν μαλακό και ενώ ήξερα, το κρέας με εξέπληξε θετικά. Ήταν ένα όμορφο πάντρεμα του καλαμποκιού της σάλτσας και του κρέατος. Ζεστό ζεστό μου έκαιγε το χέρι και τον ουρανίσκο αλλά δεν μπορούσα να περιμένω να κρυώσει. Πολύ πείνα ρε φίλε. Μετά το γεύμα μου ένιωσα χαρούμενος. Είναι σημαντικό να τρως κάτι όμορφο και να ξέρεις ότι αυτός που το μαγείρεψε έχει μεράκι. Μοιάζει πιο νόστιμο στον εγκέφαλο μου έτσι. Σκεφτόμουν ότι όταν βρίσκεις κάτι τόσο καλό δεν το αλλάζεις εύκολα. Έτσι, την επόμενη μέρα ξαναγύρισα στην Ρόζα. (To be Continued…) Be Well & Be Free, Στέλιος