Τραβηχτές Μάνης

30 Ιουλίου γεννήθηκα, και δέκα ημέρες μετά έκανα το πρώτο μου ταξίδι για το μέρος που μου έμελλε να περάσω τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Το Σκουτάρι, ένα μικρό χωριό της Μάνης, είναι για μένα το μέρος με τις πιο αληθινές και ξέγνοιαστες αναμνήσεις. Κάθε πρωί μετά τη θάλασσα τσακωνόμασταν για το ποιος θα πρωτοκάνει μπάνιο (11 ξαδέρφια στο ίδιο σπίτι), ο παππούς έβγαινε έξω και μας έβρεχε με το λάστιχο γιατί κάναμε φασαρία και τον ξυπνούσαμε από τη μεσημεριανή του σιέστα. Το απόγευμα περιμέναμε πως και πώς να ανοίξει το καφενείο του Γιάννη, μιας και δεν υπήρχε άλλο μαγαζί στο χωριό που να πουλάει παγωτό. Και στον γυρισμό, ακούγαμε από τον δρόμο στη διαπασόν τη «Λάμψη» που έβλεπε ο παππούς και η γιαγιά. Και αφού τελείωνε και η «Καλημέρα Ζωή», η γιαγιά έκλεινε την τηλεόραση και άναβε το γκάζι να ζεστάνει άφθονο ελαιόλαδο. Είχε ετοιμάσει από το πρωί το ζυμάρι της και το είχε αφήσει να φουσκώσει. Οι τραγανές αλλά αφράτες τραβηχτές πίτες από τα χέρια της γιαγιάς Σταυρούλας, ήταν πάντα μικρές και ντελικάτες. Έτσι τρώγαμε  και την αλμυρή με το τυρί και την γλυκιά με το μέλι, χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Βγαίναμε ένας ένας από τη μπλε πόρτα της κουζίνας με μια πίτα-θησαυρό στο χέρι, και μαζευόμασταν στην αυλή όλοι γεμάτοι ευχαρίστηση. Και κανείς ποτέ δεν έφτιαχνε τον χειμώνα τραβηχτές. Πάντα όλοι περιμέναμε να έρθει το καλοκαίρι στο χωριό, να μας φτιάξει η γιαγιά το ζυμαράκι της και να μαζευτούμε ξανά όλοι μαζί στην αυλή.