Μία ιστορία αγάπης και μια τυρόπιτα

Οι περισσότεροι απο εμάς κάποια στιγμή ερωτευτήκαμε και -ευτυχώς- δεν τρελαθήκαμε. Όπως και οι περισσότεροι απο εμάς, απο τα παιδικά μας χρόνια ακόμα, αγαπήσαμε την πιο λαχταριστή, την πιο παρηγορητική, την πιο νοσταλγική πίτα της ελληνικής κουζίνας, την ταπεινή τυρόπιτα. Μας την έφτιαχναν οι γιαγιάδες μας σε ταψιά ολόκληρα, ζεστή με το κρατσανιστό της φύλλο, που τ’ αρπάζαμε πρίν ακόμα κρυώσει καλά-καλά η πίτα. Ήταν το πρώτο έδεσμα που είτε το ψωνίζαμε απο την καντίνα του σχολείου ή το βρίσκαμε μέσα στην τσάντα μας, τυλιγμένο με φροντίδα μέσα σε αλουμινόχαρτο. Ήταν πάντοτε το πρώτο πράγμα που λαχταρούσαμε κάτι βροχερά πρωϊνά, όταν όλα στον κόσμο πήγαιναν στραβά, όταν τρέχαμε απο το ένα μέρος στ’ άλλο και δεν υπήρχε χρόνος να απολαύσουμε ένα καθιστό γεύμα και ξάφνου μπροστά μας φάνταζαν φρεσκοψημένες οι τυρόπιτες της βιτρίνας, σ’ ένα τυχαίο φούρνο, κάπου, σε κάποια γειτονιά. Και ήταν το έδεσμα με το οποίο έχουμε συνδέσει μυριάδες αναμνήσεις και ιστορίες της ζωής μας; μόνοι, με φίλους, με οικογένεια και με έρωτες…

Μία τέτοια ιστορία μας διηγήθηκε η Σταυρούλα, μία αληθινή ιστορία που μιλά για τον έρωτα και μία λαχτάρα για τυρόπιτα. Κι έπειτα θα σας δώσουμε μια συνταγή για τυρόπιτα με φέτα και γιαούρτι. Έτσι όπως την προτιμούμε εμείς: απλή, μοντέρνα και παραδοσιακή, εύκολη και φυσικά πεντανόστιμη. Μακάρι να την ερωτευτείτε και να τη φτιάξετε για εσάς και ίσως για κάποιον που αγαπάτε; στα κρυφά ή στα φανερά…

Μια Ιστορία Αγάπης

της Σταυρούλας Παπαδάκη

Η θέση στο τραπέζι δίπλα του είναι πάντα δικιά της. Ούτε τα παιδιά, ούτε τα εγγόνια έχουν καταφέρει να πάρουν αυτή τη θέση στο τραπέζι, τη θέση στην καρδιά του. Εκείνη, την αποκαλούσαν “μπέμπα” στη γειτονιά και πώς αλλιώς με αυτές τις κατάξανθες μπούκλες και τα γαλάζια χαντρένια μάτια της. Εκείνος, μεγαλύτερος, σοβαρός και μετρημένος, ελαφρώς κοντός, με αγάπη στα καπέλα και τα μαντήλια. Γνωρίστηκαν με συνοικέσιο, κανένας ρομαντισμός, κανένας έρωτας με την πρώτη ματιά. Στην κρίσιμη ερώτηση του πατέρα της αν θέλει προίκα, εκείνος απάντησε “ εγώ θέλω μονάχα το κορίτσι”. Τελικά, πήρε ένα διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους, το κορίτσι, τις φουντωτές ορτανσίες της πεθεράς και ένα καλό σερβίτσιο για τα κυριακάτικα αθηναϊκά τραπέζια.

Την πρώτη μέρα του έγγαμου βίου, εκείνη λαχταρούσε να βγει χωρίς την επίβλεψη του πατέρα και του ακόμη πιο αυστηρού αδερφού της και να γνωρίσει κάθε σπιθαμή της Αθήνας, ήθελε λέει να χαζέψει όλες τις βιτρίνες! Εκείνος από την άλλη, λαχταρούσε αφράτη τυρόπιτα με πλούσια παραδοσιακή γεύση φέτας και ολόχρυσα τραγανά φύλλα.

Η μέρα ξεκίνησε πράγματι με βόλτα από την Πατησίων μέχρι την Ερμού και κατέληξε με κατεβασμένα μάτια και την εξομολόγηση της ότι δεν έμαθε ποτέ να μαγειρεύει, γιατί ο πατέρας της ήταν μεγαλομάγειρας και έφερνε στο σπίτι τους ό,τι βάλει ο νους. Καμιά φωνή, κανένας τσακωμός εκείνο το βράδυ της εξομολόγησης, μόνο ψωμοτύρι με ντομάτα και ύπνος αγκαλιαστός μέχρι το πρωί. Το πρωί, φόρεσε το καπέλο του, έβαλε την καμπαρντίνα του και έφυγε για να επιστρέψει με έναν Τσελεμεντέ που έδινε και έπαιρνε εκείνη την εποχή και με την αφιέρωση στην πρώτη σελίδα  “ Θα το ανοίγουμε στην τύχη και θα μαγειρεύουμε μαζί μια νέα συνταγή κάθε μέρα. Ο άντρας σου”. Και έτσι και έγινε, μαγείρεψαν μαζί όλες τις συνταγές αυτού του βιβλίου και άλλων επόμενων, μέχρι που κατέληξαν στις αγαπημένες τους τις οποίες μαθαίνουν με υπομονή και αγάπη στα παιδιά και στα εγγόνια τους. Σε κάθε τραπέζι μας μαθαίνουν από μια συνταγή μαγειρικής και λίγο-λίγο μας μαθαίνουν όλα αυτά τα χρόνια με την ύπαρξή τους στη ζωή μας την πιο νόστιμη συνταγή, τη συνταγή της πραγματικής αγάπης.

#LoveOnly,
Madame Ginger