Γιατί δε μου πέτυχε ο πουρές;

Ήταν Κυριακή και είχα πάει στο σπίτι των γονιών μου για φαγητό. Αυτό συνήθως σημαίνει δύο πράγματα; είτε είναι από εκείνες τις φορές που είμαστε τελείως μεταξύ μας, δηλαδή οικογενειακά, οπότε και μπορώ να πάω μαζί με τον αδερφό μου λίγο πρίν την ώρα του φαγητού (βοηθώντας μόνο με το στρώσιμο του τραπεζιού) ή είναι από τις άλλες, τις πιο «ιδιαίτερες» όπου η μητέρα μου περιμένει λίγους καλεσμένους παραπάνω και χρειάζεται τη βοήθειά μου στο μαγείρεμα. Όπως καταλαβαίνετε –και εκεί είναι το ενδιαφέρον της ιστορίας- ήταν μία από εκείνες τις «ιδιαίτερες» φορές. Όλα έβαιναν καλώς; το λεμονάτο μοσχαράκι σιγόβραζε στην κατσαρόλα γεμίζοντας μυρωδιές από σκορδάκι και θυμάρι την κουζίνα, η πικάντικη σαλάτα μας (την είχαμε φτιάξει χωρίς τα ρεβίθια) «έδενε» στο ψυγείο και το επόμενο βήμα ήταν η ετοιμασία του πουρέ.

«Πιρουνάτος είναι ο πουρές Αννούλα, τώρα που έβρασαν οι πατάτες, καλύτερα να τα βάλεις όλα σε ένα μεγάλο μπολ και να τον φτιάξεις εκεί» μου είπε η μητέρα μου. «Έλα μωρέ, οι πατάτες είναι πολλές και οι καλεσμένοι όπου να ναι έρχονται. Γιατί να μην τον φτιάξω σε δύο δόσεις στο μεγάλο μούλτι για πιο γρήγορα;» Έτσι και έκανα και μάλιστα, επειδή τον ήθελα έξτρα βελούδινο, πατούσα για πολλή ώρα το κουμπί. Πρόσθεσα γάλα, λάδι και αλατοπίπερο και οι λεπίδες έκαναν τις πατάτες ένα λείο μείγμα, σαν πολύ πηχτό βελουτέ. Στην όψη έδειχνε υπέροχο; θύμιζε τους πουρέδες που βρίσκει κανείς στα καλύτερα γαλλικά μπιστρό. Όμως όταν τον δοκίμασα κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά: ο πουρές είχε μια κολλώδη υφή, σχεδόν «μαστιχωτή» και δεν ήταν πιά βελούδινος! Το γεύμα δεν καταστράφηκε γιατί τα υπόλοιπα πιάτα ήταν νοστιμότατα, όμως ας πούμε ότι εκείνη τη μέρα έμεινε πολύς πουρές στα πιάτα των συνδαιτημόνων…Τί είχε συμβεί;