Εσύ πίνεις ακόμα γάλα; Μύθοι και 1 μεγάλη αλήθεια που πρέπει να ξέρεις

Χαρούμενες αγελάδες που βόσκουν ελεύθερες, ενήλικες και παιδιά που με την χαρακτηριστική λευκή γραμμή πάνω από το χείλος χαμογελούν όταν πίνουν μία γουλιά γάλα, είναι εικόνες σε διαφημίσεις με τις οποίες όλοι έχουμε μεγαλώσει. Πόσο χαρούμενες είναι όμως τελικά αυτές οι αγελάδες και πόσο καλό κάνει το αγελαδινό γάλα στον άνθρωπο του σήμερα;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι αγελάδες καταρχάς είναι ένα θηλαστικό ζώο, ένα ζώο δηλαδή που έχει μαστικούς αδένες και θηλάζει. Κάτι που έχω διαπιστώσει ότι δεν γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος, είναι ότι ως θηλαστικό ζώο η αγελάδα παράγει γάλα μόνο όταν γεννάει και το γάλα αυτό προορίζεται για έναν και μόνο σκοπό, τον θηλασμό των μωρών της. Παρ’όλα αυτά φαίνεται ότι σχεδόν καμία από τις 270 εκατομμύρια αγελάδες που υπάρχουν παγκοσμίως στις γαλακτοβιομηχανίες δεν παράγει γάλα για να θηλάσει τα μοσχαράκια που μόλις γέννησε, αλλά παραδόξως ένα άλλο ον της παίρνει το μητρικό γάλα για να μεγαλώσει τα δικά του παιδιά, τους ανθρώπους. Έχουμε μάθε ότι αν δεν αρμέξεις την αγελάδα ή την κατσίκα, θα πάθει μαστίτιδα, κάτι το οποίο ισχύει αλλά η πλήρης αλήθεια είναι ότι το μόνο φυσικό άρμεγμα είναι ο θηλασμός από το μωρό της.

Κανένα άλλο πλάσμα στον πλανήτη δεν τρέφει και μεγαλώνει το παιδί του με το μητρικό γάλα ενός άλλου ζώου, κάτι το οποίο φυσικά προϋποθέτει την απομάκρυνση του μωρού από την μητέρα ώστε να μην θηλάζει. Κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε είναι ότι η αγελάδα ως θηλαστικό ζώο, αντιλαμβάνεται πλήρως τον αποχωρισμό της από το μωρό και αντιδρά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα αντιδρούσε μία μητέρα-άνθρωπος, δηλαδή με θρήνο, απόγνωση, βαθιά θλίψη, προσπάθειες να εντοπίσει το μωρό της, κλάμα, ουρλιαχτά και οδυρμό. Ακριβώς το ίδιο έμαθα κι εγώ πρόσφατα συμβαίνει και με τις κατσίκες, αφού και σε αυτήν την περίπτωση μιλάμε για το μητρικό τους γάλα που η φύση προορίζει για το κατσικάκι τους. Δεν θα ήθελα να μοιραστώ εδώ σχετικά βίντεο, αλλά με ένα απλό Google search είναι στην διάθεση οποιουδήποτε θέλει να έχει μία ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με το τι πραγματικά συμβαίνει.

Διαβάζοντας όλο και περισσότερο για τα γαλακτοκομικά και τους μύθους που τόσα χρόνια αιωρούνται γύρω από αυτά κι αφού στο μυαλό μου καταρρίφθηκε εκείνος της χαρούμενης αγελάδας και της χαμογελαστής κατσίκας, σειρά είχε ο μύθος της αναγκαιότητας της κατανάλωσης γάλακτος για λόγους υγείας ώστε να έχουμε γερά κόκαλα και δόντια, αλλά και ο μύθος της δυσανεξίας στην λακτόζη με τον οποίο και θα ξεκινήσω.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 68% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει δυσανεξία στην λακτόζη, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, με τους περισσότερους να μην το γνωρίζουν καν. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουμε δυσανεξία στην λακτόζη, απλά δεν είμαστε μοσχαράκια/κατσικάκια ώστε να μπορούμε να μεταβολίσουμε και να χωνέψουμε το γάλα της αγελάδας/κατσίκας σωστά. Οι άνθρωποι παράγουμε λακτάση, το ένζυμο που μας βοηθά να μεταβολίσουμε την λακτόζη από το μητρικό γάλα της μαμάς μας, όσο θηλάζουμε. Μόλις σταματήσει ο θηλασμός σταματάει και η παραγωγή του ενζύμου γιατί πολύ απλά δεν το χρειαζόμαστε πια, άρα εκ φύσεως δεν μπορούμε να χωνέψουν σωστά το γάλα, πόσο μάλλον ενός άλλου ζώου.

Σε ότι αφορά τα θρεπτικά συστατικά του γάλακτος, βρίσκονται απλόχερα στη φύση και μπορεί ο άνθρωπος να πάρει από εκεί ότι ακριβώς χρειάζεται. Το ασβέστιο και η πρωτεΐνη βρίσκονται σε λαχανικά και φρούτα όπως η κολοκύθα, το σύκο, τα πράσινα φυλλώδη και τα πορτοκάλι, στα προϊόντα σόγιας όπως ενταμάμε, γάλα σόγιας και τόφου, τους ξηρούς καρπούς και ειδικά τα αμύγδαλα, τους σπόρους όπως το σουσάμι, οι chia, οι σπόροι κάνναβης, ο κολοκυθόσπορος, ο λιναρόσπορος και ο ηλιόσπορος καθώς φυσικά και στα όσπρια όπως τα λευκά φασόλια, τα ρεβίθια και οι φακές. Η Β12 έτσι κι αλλιώς στα ζώα των βιομηχανιών και κατ’επέκταση στον άνθρωπο δίνεται μέσω συμπληρωμάτων, καθώς πλέον δεν έρχονται σε άμεση επαφή με το χώμα απ’όπου και κανονικά προσλαμβάνεται. Κάποιος που δεν καταναλώνει όμως καθόλου ζωικά μπορεί να την βρει είτε σε συμπληρώματα είτε σε τρόφιμα με ζύμωση όπως η διατροφική μαγιά και η κομπούτσα, σε τρόφιμα ενισχυμένα με Β12 όπως τα φυτικά γάλατα και τα υποκατάστατα τυριού, στα μανιτάρια στα υποπροϊόντα της σόγιας όπως το τόφου και το γάλα σόγιας.

Σε αντίθεση με όσα μέχρι τώρα γνωρίζουμε, το γάλα και τα παράγωγα του μπορούν μάλιστα να προκαλέσουν και προβλήματα στην υγεία μας όταν υπερκαταναλώνονται, όπως καρδιακές παθήσεις , ακμή, καρκίνο του στήθους, του προστάτη και του δέρματος αλλά και κατάγματα στα κόκαλα.

Γράφω όλα τα παραπάνω ενώ η ίδια συνεχίζω να καταναλώνω γαλακτοκομικά, πολύ λίγες φορές και πολύ περιορισμένα, παρ’όλο που ξέρω όλη την αλήθεια, που έχω δει τα βίντεο, που έχω κλάψει για την βαναυσότητα με την οποία φερόμαστε σε αυτά τα υπέροχα πλάσματα, που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κόψω τα πάντα. Συνεχίζω γιατί είναι εθιστικά, γιατί μπορεί να είμαι αδύναμη, γιατί μπορεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου να έχει εντυπωθεί η αγελάδα που χαμογελάει τόσο πλατιά που μπορεί όντως ένα μέρος μου να πιστεύει υποσυνείδητα ότι είναι αλήθεια χαρούμενη, γιατί το marketing είναι τόσο δυνατό, γιατί βολεύει να τα τρώω. Θα φάω 2-3 φορές τον μήνα μοτσαρέλα στην πίτσα και δεν θα αγχωθώ πολύ στα εστιατόρια αν έχει τυρί ή βούτυρο σε κάποια πιάτα. Τον υπόλοιπο μήνα θα πίνω γάλα σόγιας, βρώμης, ρυζιού, κάνναβης, και καρύδας και θα βολευτώ με τα υποκατάστατα τυριού και γιαουρτιού που κυκλοφορούν στο εμπόριο και ομολογουμένως γίνονται όλο και καλύτερα. Θα ήθελα κάποια στιγμή να καταφέρω να μην τρώω κανένα ζωϊκό, αλλά νιώθω καλά που έχω καταφέρει να τα περιορίσω τόσο.

Αυτό που πιστεύω ότι έχει σημασία στην εποχή μας, είναι να έχουμε όλη την πληροφορία. Τι τρώμε, από που προέρχεται, τι περιέχει, τι πρεσβεύει, πώς φτάνει στο πιάτο μας, τι επιπτώσεις έχει, τι καλό και τι κακό κάνει στο σώμα μας, στα ζώα και το περιβάλλον. Να γίνουμε συνειδητοί καταναλωτές, να αμφισβητούμε τα πάντα μέχρι να γνωρίζουμε πολύ καλά τι τρώμε. Να επιλέγουμε να τρώμε ή να μην τρώμε κάτι και όχι να το κάνουμε επειδή έτσι αόριστα μας έμαθαν ή έτσι νομίζουμε ότι θα είμαστε υγιείς. Να μην αντιδρούμε στις διατροφικές επιλογές τους άλλου, ειδικά αν δεν έχουμε ενημερωθεί πλήρως για τους λόγους που τον οδήγησαν εκεί. Να είμαστε ανοιχτοί, όχι απλά να ακούσουμε και την άλλη πλευρά, αλλά να την σεβαστούμε και πολλές φορές να την ασπαστούμε κιόλας, μερικά ή ολικά. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για το μέλλον, το δικό μας και τον πλανήτη, να ξέρουμε ακριβώς τι και γιατί μπαίνει στο πιάτο μας.